بازسازی معنا در زندگی روزمره Reconstructing Meaning in Everyday Life

اولین باری که در دوران تحصیلم در دانشگاه یورک ضرورت وجودم و میزان اثرگذاری‌ام در حوزه‌ی مطالعات ترجمه را درک کردم، در کلاس مستندسازی و واژه‌شناسی بود. یکی از دو درس پیش‌نیازی بود که باید می‌گذراندم. بخش اول درباره‌ی انواع منابع اطلاعات و اعتبارسنجی آن‌ها و دست‌آخر درج اطلاعات دقیق آن منابع بود و بخش دوم ترم درباره‌ی واژه‌شناسی و ابزارهای واژه‌شناسان که به‌کار ترجمه و مطالعات ترجمه می‌آمد. استاد آن درس کارولاین دیزلر بود که بسیار دوستش می‌دارم هنوز و بسیار از او آموخته‌ام. پیش از آمدن به کانادا، سخنرانی او در تِداِکس دیده بودم. خودش را که دیدم، بسیاری از قطعات پازل جهان برایم جابه‌جا شد. یکی‌ش هم در دل همین خاطره‌ای است که مرا به ادامه‌دادن مصمم کرد.

کلاس کارولاین نیمه‌حضوری بود. هر دو یا سه هفته، یک جلسه‌ی حضوری برگزار می‌شد. باقی هفته‌ها، کارولاین متن درسی را در دسترس می‌گذاشت و مهلت ارسال مشق‌هامان را مشخص می‌کرد. انسان بسیار فروتن و شوخی است. متن درس‌هایش را که می‌خواندم، بارها و بارها می‌خندیدم از شیطنت‌هایش وسط متن. گمانم هفته‌ی چهارم بود که در گفت‌وگویی که جزئیاتش یادم نیست، جمله‌ای از او شنیدم یا خواندم با این محتوا که «کدام نویسنده است که آن‌قدر به کار خودش اعتماد نداشته باشد که اسمش را زیر اثرش درج نکند؟!» منظور او این بود که اعتبار چنین اثری را می‌شود زیر سؤال برد و بنابراین بسیار محتمل است که منبع معتبری به حساب نیاید.

این جمله اما مرا درست وسط لذت‌بردن از لحن و واژگان او متوقف کرد. یاد خودمان افتادم که بارها یا با نام مستعار یا بدون نام می‌نوشتیم و منتشر می‌کردیم، بدون اینکه به اعتبار نوشته‌هایمان فکر کنیم. از سر ناامنی، حتی از حق اثرمان می‌گذشتیم و هدفمان این بود که آن محتوا تولید و منتشر شود، شاید به دست کسی برسد و جایی چراغی برای کسی روشن شود. طاقت نیاوردم و برایش نوشتم. گفتم که می‌فهمم که حق دارد نوشته‌های بی‌نام یا با نام جعلی ما را معتبر نداند، اما ما به آنچه می‌نوشتیم، باور و اعتماد داشتیم و البته نیاز داشتیم از خودمان محافظت کنیم. 

کارولاین در ابتدای درس‌نوشت هفته‌ي بعد، یادداشتی اضافه و به حرف من اشاره کرده بود. بی‌توجهی خودش را از «جهل و غرور غربی‌اش» دانسته بود و خودش را تصحیح کرده بود که قواعد در همه‌جای دنیا یکسان نیست و بسیاری نویسندگان در جاهای مختلف جهان هستند که برای نوشتن هزینه‌های بسیار می‌دهند، حتی ممکن است به قیمت جانشان تمام شود. از این گفت‌وگوی امن و دوستانه، درس‌های بسیاری گرفتم. فروتنی پژوهشگرانه‌اش برایم بسیار آموزنده بود، هم در پذیرفتن آنچه برایش نوشته بودم و در تصحیح خودش پیش باقی دانشجویان. مهم‌تر از آن اما، باور کردم که حضور من اینجا به کسانی که درد دوری‌شان را هر روز به دوش جان می‌کشم، صدایی می‌دهد که از حنجره‌ی من درمی‌آید. من هم یکی از میان آن‌همه‌ام که اینجا نیستند که از تجربه‌شان بگویند و بنویسند. باور کردم که اینجا هم می‌شود برای آن‌ها همان شکیبا باشم و از تجربه‌های مشترکمان بنویسم و خلق کنم و جایی هم برای خودمان در این جهان آمریکای شمالی باز کنم.

کارولاین در همان ترم اول بسیاری از کمبودهای ناشی از گذشته‌ی تحصیلی‌ام را جبران کرد. شکستن قواعد فردی و اجتماعی بسیاری را به او مدیون‌ام. کاش فرصت بیشتری دست بدهد تا از او بیشتر بنویسم. سنخرانی او در تِداِکس را می‌توانید در این لینک ببینید.

دلم برایش تنگ شده است. شاید وقتش رسیده است، پیامی برایش بفرستم.

پی‌نوشت: آنچه در تصویر می‌بینید، بریده‌ای از گفت‌وگوی مکتوب من و کارولاین است در نوزدهم اکتبر ۲۰۱۹. او در پاسخ به تشکری که از او بابت تصحیح گفته‌اش کرده بودم، نوشته بود: «بله، خب، این کمترین کاری بود که می‌توانستم بکنم. گزاره‌ی من از غرور و جهل غربی‌ام ناشی شده بود... ما چیزهای زیادی را نادیده می‌گیریم و من بابت اینکه وقت گذاشتی و برایم نوشتی که اوضاع در نقاط دیگر جهان بسیار بسیار متفاوت است، سپاسگزارم.»

During my studies at York University, the first time I realized the importance and the impact of my presence in the field of translation studies was in the Documentation and Terminology course. It was one of the two prerequisite courses that I had to pass. The first part covered various types of information resources, their validation and evaluation, and, finally, accurate citations and reference lists. The second part of the term focused on Terminology and the tools used by terminologists, which were applicable to translation and translation studies. The professor for that course was Caroline Disler, whom I still hold dear and have learned a great deal from. Before coming to Canada, I had seen her talk at a TEDx event. Seeing her in person rearranged many pieces of the world puzzle for me. One of these rearrangements is rooted in the very memory that motivated me to persist.

Caroline's class was hybrid. Every two or three weeks, we had an in-person session. On the remaining weeks, Caroline made the course material available and specified the deadline for submitting our assignments. Caroline is a very humble and humorous person. Reading her lecture notes, I often found myself laughing at her playful remarks woven into the text. I believe it was in the fourth week, in a conversation which I don't remember its details, that I heard or read a sentence from her implying "Which author doesn't have enough confidence in their work to not include their name under their creation?" Her point was that the credibility of such a work could be questioned, and therefore, it's very likely that it could not be considered a reliable source.

This sentence, however, stopped me in the midst of joyfully reading/listening to her insightful words. I recalled the numerous occasions that my feminist sisters and I wrote and published either anonymously or under pseudonyms, without considering the credibility of our writings. Feeling unsafe, we even waived our right to authorship, with the goal of producing and publishing that specific content, with some hopes that someone would find it and it would shed some light on somebody’s life. I couldn't bear it and wrote to her. I explained that I understood that she might reasonably percieve our writings without a name or under a fake name as lacking credibility. Nevertheless, we believed in what we wrote, and, of course, we needed to protect ourselves.

In the beginning of her written lecture for the following week, Caroline added a note and addressed my comment. She acknowledged her own “Western ignorance and arrogance” and corrected herself by explaining that experiences vary globally, and writers in different parts of the world may pay a high price for their writing, even with their lives. From this safe and friendly conversation, I learned many lessons. Her humble approach was highly instructive, both in accepting what I had written to her and in correcting herself in front of other students. More importantly, I came to believe that my presence here gives a voice to those who I dreadfully miss every day, a voice that resonates in my throat. I used to be one of those who cannot be here to tell and write about their experiences and I can still be one of them. I believed that even here, I could be the same Shakiba that I was with them, write about our shared experiences, create some content, and open and occupy a space for ourselves in this North American world.

Caroline compensated for many shortcomings resulting from my past education in that very first semester. I owe her a lot for breaking many of my personal and social mental constraints. I must write more about her. You can watch Caroline's TEDx talk at this link.

I miss her. Perhaps it's time to send her a message.

P.S.: What you see in the picture is an excerpt from her response to my thank-you note in our emails on Oct 19th, 2019.